Μετά από χρόνια...

Πολλοί / Πολλές από εμάς κοιτάμε συνομήλικούς μας και σκεφτόμαστε: "Μα δεν μπορεί να'ναι τόσο μεγάλος!"
Aν σας έτυχε ποτέ, τότε θα εκτιμήσετε δεόντως το παρακάτω συμβάν:
Λέγομαι Λένα Παπαμιχαήλ και περίμενα στον προθάλαμο του οδοντίατρου που πρόσφατα μου είχαν συστήσει.
Πρόσεξα το πτυχίο του, στη γωνιά του τοίχου, στο οποίο αναγραφόταν το πλήρες όνομά του.
Ξαφνικά θυμήθηκα το ψηλό, καστανό, καλοφτιαγμένο παληκάρι με το ίδιο ονοματεπώνυμο, που είχα συμμαθητή στο γυμνάσιο - κάπου 40 χρόνια πίσω (και που για ένα φεγγάρι μάσαγα τα σίδερα για χάρη του).
"Μπορεί να έχει σχέση μ' αυτόν εδώ τον τύπο; Μπα, αποκλείεται", σκέφτηκα, άμα τον είδα. Τούτος εδώ ο μισοφαλακρός, ο κοιλαράς, μέσα στη ρυτίδα, παραήταν γέρος για να'ταν ο πρώην συμμαθητής μου...
Αφού μου εξέτασε τα δόντια, τον ρώτησα εάν είχε φοιτήσει, παρ'ελπίδα, στο γυμνάσιο των Ιωαννίνων.
- "Ακου τώρα!... Ασφαλώς! Και ήμουν και σημαιοφόρος κάθε χρόνο", μου είπε με περισσό καμάρι.
- Πότε αποφοιτήσατε; τον ρώτησα
- Το 1962 μου απάντησε - Γιατί με ρωτάτε ;
- Γιατί ήσασταν στη τάξη μου !!!!
Με κοίταξε προσεκτικά και όλο και πιο κοντά και κατόπιν, αυτός ο κακομούτσουνος σκατόγερος, φαλάκρας, κοιλαράς, σταφιδιασμένος καραμαλάκας, με ρώτησε:
- Τι μάθημα διδάσκατε;;;;