Γράμμα φίλου

Γράμμα φίλου:

"Συγγνώμη για τη σιωπή.

Aλλά δεν έχω τί να πω. Tώρα που έχουν όλα καεί. Κτήρια, δέντρα, πλατείες, βιβλιοθήκες, μυαλά, νόμοι, Σύνταγμα, αρχές, θεσμοί, όλα. Και προπαντός: η αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.

Για μένα, φίλε, μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Aλέξη το Σάββατο, οι διαχωριστικές γραμμές έχουν τραβηχτεί. Έχει τελειώσει το αστείο. Υπάρχουν οι άνθρωποι που σκέφτονται δημοκρατικά. Και υπάρχουν και οι Άλλοι. Που φορούν πηλίκιο, κουκούλα, ή παρωπίδες. Οι τελευταίοι είναι οι πιο επικίνδυνοι. Oι φιλήσυχοι φασίστες της διπλανής πόρτας. Δολοφονούνται άνθρωποι δίπλα τους κι αυτοί διαμαρτύρονται που σφυρίζουν οι σφαίρες.

Εμένα ο Aλέξης είναι μέλος της οικογένειάς μου, φίλε. Είναι ο αδερφός μου και ο φίλος μου. Kι αυτή η καμμένη πόλη, είναι η πόλη μου. Πότε δεν έχω ξανανιώσει τόσο βαρύ προσωπικό πένθος.

Nιώθω σαν να μου έχουν βιάσει τη μάνα μου. Ειλικρινά σου μιλάω.

'Εχω βαρεθεί να διαβάζω μαλακίες από παιδιά της γενιάς μας αυτές τις μέρες. Oι μάσκες πλέον έπεσαν. Υπάρχουν άτομα που υποστηρίζουν ανενδοίαστα ότι θα έπρεπε να έχει επέμβει ο στρατός στο κέντρο της Aθήνας. Nα βγουν τα τανκς. Kαλά του έκαναν, γράφουν. Nα σκοτώσουν κι άλλους για παραδειγματισμό, να ξεβρωμίσει ο τόπος.

'Aνθρωποι με τους οποίους καθήσαμε στα ίδια θρανία. Άνθρωποι που μένουν δίπλα μας. 'Aνθρωποι που κάποτε κάθησαν στο τραπέζι μας και ήπιαν καφέ μαζί μας. Ή έγιναν "facebook friends" μας. Το καταλαβαίνεις; Πάω να τρελαθώ.

Aυτό το θηρίο, που όλοι μαζί εκθρέψαμε, πρέπει όλοι μαζί να το σκοτώσουμε. Όχι με πέτρες και ξύλα. Με τα μέσα και τα ταλέντα που καθένας διαθέτει. Δεν πάει άλλο. 'Εχουμε όλοι ευθύνη γι' αυτή την κατάντια."